Romul.pl

Most Karola o poranku

Upalne popołudnie. Drzemka po przedpołudniowym zwiedzaniu. Upał ogarnia każdy zakątek miasta. Każdy zakątek hotelu i pokoju hotelowego. Z okna hotelu widać tłumy ludzi przechadzających się po Moście Karola. Żar bijący z zewnątrz nie daje się zatrzymać. Pokój tonie w upalnym powietrzu. Wentylator nie daje ochłody. Tylko lekko owiewa ciało tym gorącym powietrzem. Zimny prysznic pomaga tylko na chwilę. Dokładnie teraz rozumiem dlaczego w krajach południowych sjesta to normalność i tradycja. To rzeczywiście chyba jedyny sposób na przetrwanie najbardziej upalnych godzin w ciągu dnia. I tak leżąc przypominam sobie słowa o Grekach, że w czasie sjesty im się nie przeszkadza, bo albo odpoczywają albo uprawiają seks... W te upalne dni bezpruderyjni Czesi powinni brać przykład z Greków :) Ten upał jest lekko dokuczliwy, ale wykorzystywanie go w tak pożyteczny i przyjemny sposób w Pradze powinien być zapisany w prawach i obowiązkach tak turystów jak i mieszkańców :)

Gwar zza okna wdziera się do pokoju. Kroki ludzi po kamiennym moście. Ludzkie głosy. Lekki szum samochodów z oddalonych ulic. To wszystko tworzy jednostajne i usypiające tło. Zasnęłam.

W pewnym momencie zaczynam słyszeć muzykę. Stanowi początkowo podkład muzyczny pod mój upalny sen... Potem jednak wdziera się do świadomości i powoduje, że mój mózg zaczyna pracować. Pierwsza świadoma myśl - wspaniale, że ktoś włączył tak dobrą muzykę na jednym z ogródków restauracyjnych tuż obok hotelu. Potem uświadamiam sobie, że ludzie po skończonym utworze biją brawa. Gdzieś w głowie pojawia się myśl, że może to muzyka na żywo, ale odrzucam ją pierwotnie, bo myślę sobie, że żaden tak dobry muzyk nie gra do kotleta w restauracji. A muzycy byli wspaniali. Leżę już wprawdzie obudzona, ale jeszcze nie otwieram oczu żeby przedłużać sobie te chwile przyjemności... Aż w końcu nie wytrzymuję i muszę wyjrzeć przez okno, zobaczyć czy to na żywo. Wychylam się i widzę tuż przy bramie wejściowej na Most Karola grupę muzyków jazzowych wokół, których zebrał się spory tłumek ludzi i tak samo jak ja zachwyca się ich grą.. Jazzowe rytmy z łatwością pobudzają i wywołują erotyczne skojarzenia.

Bridge band, który umilał sjestę
Genialny wprost perkusista ze specjalnością gry na tarce

To się wydaje być jak romans miasta z muzyką. Słońce ogrzewa wszystkie zakątki miasta. Tłumy ludzi przechadzające się uliczkami Pragi. Mnóstwo zakochanych, par młodych, rodzin, młodzieży i starszych. W parach lub samotnych. Jednak wszędzie gdzieś brzmi muzyka. W wielu miejscach. Na placach. Ulicach. Kościołach i skwerach. W restauracjach i kawiarniach. Muzyka na żywo! Ona ma ten urok, że jest prawdziwsza i bardziej otwarta na słuchacza. Muzyka kocha Pragę, a Praga wyraźnie jest zakochana w muzyce. Wiele osób poddaje się tej atmosferze. Przyglądam się ludziom. Zerkam z premedytacją, a czasem ukradkiem. W powietrzu wisi miłość.. Jest gorąco. Aż parno od miłości. A jej tłem jest muzyka na żywo..

Kolejny uliczny zespól muzyczny

Muzycy zapraszający na wieczorny koncert w kościele

Muzykująca Kataryniarka

Jedź tam i sprawdź. Zobacz czy poczujesz to samo? Czy Praga wejdzie Ci pod skórę? Czy zagnieździ się w sercu? Czy twoje ciało zareaguje na jej ducha i na jej namiętny rytm? Czy w czasie upału w Pradze wraz ze słodkim zapachem trdelniczków w nozdrzach poczujesz jak to miasto pulsuje pożądaniem i zmysłowością?

Pokochałam sjestę przy Moście Karola. Pobudka dźwiękami jazzowego Bridge Bandu o 16.30 to najprzyjemniejszy moment dnia. Budziły się zmysły i budziły uczucia. Upał ogrzewał ciało. A muzyka wpływała na pogodny nastrój.

Tuż obok wieży ten żółty budynek z dwoma dachami to hotel, który swoim genialnym położeniem dawał tyle możliwości odkrywania Pragi

Wieczorami wracając do hotelu ze starego miasta, przedzierając się przez niebotyczne ilości ludzi zaskakiwał mnie kwartet smyczkowy umiejscowiony gdzieś po środku mostu. Próbowałam jeszcze z daleka wyłapywać dźwięki smyczków spomiędzy gwaru miasta. One wywoływały romantyczne odczucia. Mniej już było parno i upalnie. I mniej zmysłowo. Za to bardziej wrażliwie i romantycznie. Zachód słońca gdzieś obok Hradczan z akompaniamentem klasycznej muzyki na instrumenty smyczkowe, powodował lekkie zamglenie w oczach i wilgotniejsze spojrzenia.

Zachód słońca na tle Zamku na Hradczanach

Wieczorny romantyzm z miłością w tle :)

Hradczany w nocy

Za to noc otaczała mnie długo ogólną zabawą i gwarem. Hotel z tym położeniem miał wspaniałą zaletę, że z okna mogłam patrzeć na Most Karola, ale okoliczne restauracje i kawiarnie tętniły życiem do późna. Noc dopiero koło świtu zapadała na chwilkę w odpoczynek w ciszy. Niedługo jednak po tym wchodzili pierwsi ludzie, którzy chcieli zrobić zdjęcia mostu bez tłumów. Wychodziły pary młode, które robiły sobie tu sesje zdjęciowe, lub modelki, które zaczynały tu pracę skoro świt, bo i światło doskonałe, a i ujęcia można zrobić ciekawe.

Sesje zdjęciowe tuż po wschodzie słońca to jedyny moment, żeby zrobić dobre ujęcia na Moście Karola bez tysięcznego tłumu

Zadziwiająco dużo nowożeńców skośnookich można było tu spotkać

Pełnia szczęścia....

Sesje modowe też często spotykałam

I ja też chciałam mieć pozowaną pamiątkę z Pragi :)

I ja wychodziłam wcześnie rano żeby posłuchać brzmienia własnych kroków na kamieniach mostu i przyjrzeć się mu odrobinę lepiej. Obejrzeć Wełtawę w porannym słońcu i Zamek na Hradczanach w pełnej krasie, a także sprawdzić czy Orloj - średniowieczny zegar astronomiczny na Starym Mieście wskazuje prawidłową godzinę.:)

Orloj - średniowieczny zegar astronomiczny

Rzeźby zdobiące Orloj

Poranna Praga kusi powiewem świeżości i czystości. Jest kusząca, ale w bardziej nieśmiały sposób. Jakby niewinna choć już budzi się powoli, żeby w południe kusić dojrzale i z premedytacją. A kawa o poranku siedząc na moście smakuje lepiej niż gdziekolwiek indziej.

Most Karola o poranku bez tłumów prezentuje się najlepiej

Czy żałuję, że tak późno trafiłam do Pragi? Nie. Niektórzy mówią, że wszystko ma w życiu swój odpowiedni czas. Może kiedyś byłoby za wcześnie i nie odczułabym tętna tego miasta. Może wcale nie zrozumiałabym jaką energię i moc posiada w sobie i ile wrażeń można w niej przeżyć. Może moja dojrzałość wspaniale się zgrała z tętnem tego nieprzeciętnego miasta i to właśnie teraz był dla mnie odpowiedni czas, żeby odkrywać Pragę...

Widok na miasto z Zamku na Hradczanach

Most Karola z brzegu Wełtawy

Kocham jeździć. Czy to samochodem, czy pociągiem, czy też latać samolotem. Jeżeli jest możliwość i okazja, chętnie z niej korzystam. Podczas ostatniej wycieczki wpadła mi do głowy taka cicha modlitwa: żeby nigdy mi nie minęło to swoiste zadziwienie światem, żebym nie przestała się zachwycać niesamowitościami jakie dają podróże. I nie ma znaczenia czy podróż jest na drugi koniec świata, czy to przejażdżka do pobliskiej mojej rodzinnej wsi. Niech zawsze będzie tak samo, że w zależności od pory roku zachwyca mnie świat na swój sposób.

Niech zostanie we mnie na zawsze ekscytacja poznawaniem nowych miejsc i ludzi, ale też niech nie opuszcza mnie oczarowanie nawet tym co już znam. Oby zawsze urzekało mnie nie tylko piękno przyrody, a także to co człowiek zbudował. A i sam człowiek ze swoja odrębnością kulturową, religijną i fizyczną niech olśniewa mnie zawsze..

Jeżeli gdzieś zagubię po drodze to moje zadziwienie, to stracę jakąś część siebie....

Ta moja miłość do podróży nie jest tylko 'różowa' ma swoje minusy.

Zauważyłam, że gdziekolwiek jadę, czy to w daleką podróż, czy nawet gdzieś blisko wybierając się na przejażdżkę rowerem, w środku mnie jest takie zaniepokojenie i ogromne oczekiwanie. Nie ma znaczenia czy czekam na tę podróż od wielu dni, czy okazało się w ostatniej chwili, że gdzieś jadę. Zawsze jest tak samo. Nie lubię tego napięcia i pewnej nerwowości. Czasem jest to na tyle dokuczliwe odczucie, że przez chwile wolałabym nigdzie nie jechać. Dopiero po pewnym czasie, już będąc w drodze odkrywam, że jest wspaniale, i że oczekiwanie i przestrach zniknął.

Moment wyjazdu, właśnie samego wyjazdu, jest zaskakujący i niepokojący. Takie mam myśli z 'tyłu głowy', że czegoś zapomniałam, albo czegoś nie załatwiłam. Niepokój przed wyjazdem, obawa. Nie jest to coś paraliżującego tylko tworzy we mnie napięcie. Swoiste i odczuwalne. I to nie ma znaczenia czy wyjeżdżam w podróż daleką, czy bliską. Tak samo jest kiedy wracam z podróży do domu. Pakuję się i odczuwam napięcie. Czasem myślę, że to żal, że muszę wracać z miejsca, które mnie urzekło. Nie ma też znaczenia czy podróż trwała dwa dni, czy dwa tygodnie. Niepokój jest zupełnie ten sam. Wyjeżdżanie z jakiegokolwiek miejsca czy to z domu, czy z egzotycznego miejsca powoduje zaniepokojenie. Prawdopodobnie jest to typowy rajzefiber. Tyle, że zawsze sądziłam, że ten rodzaj niepokoju dotyczy tylko wyjeżdżania z domu w podróż, a nie powrotu. Gorączka przed podróżą nie dotyka mnie jakoś uciążliwie, ale istnieje i jest delikatnie odczuwalna zawsze.

Nie ma to nic wspólnego z tym, że kocham podróżować, odwiedzać różne miejsca w Polsce czy za granicą. Entuzjastycznie podchodzę do każdego wyjazdu, oglądam mijane krajobrazy, zwiedzam odwiedzane miejsca. Próbuje poznać smaki i zapachy. A jednak za każdym razem zanim nie wyruszę ten specyficzny nastrój jest we mnie zawsze.

Wykombinowałam sobie w głowie, że za każdym razem jest to żal, że muszę opuścić miejsce, w którym aktualnie jestem. Zadziwiające jest też to, że ta lekka obawa mija bardzo szybko. Już niedługo po wyruszeniu w drogę to mija zupełnie i rozpoczyna się delektowanie frajdą jaką daje wyjazd.

Mam jeszcze inny specyficzny charakterystyczny stan, powtarza się również za każdym razem. Choć ten stan w odróżnieniu od rajzefiber staram się kontrolować :) To jest coś zadziwiającego. Tyle, że ten jest najbardziej odczuwalny w podróżach samochodem. I to szczególnie kiedy podróżuje samotnie. Kiedyś uświadomiłam to sobie szczególnie mocno jadąc w długa podróż po Polsce. Wyjeżdżałam jeszcze przed świtem z domu. Zanim wyszłam zjadłam śniadanie, choć to prawie noc jeszcze była. Zgodnie z "zasadą mamusi" - nie wychodź z domu na głodnego :) Oczywiście zaopatrzenie w prowiant na cały dzień zabrałam również ze sobą.

Wsiadłam do samochodu, podjechałam jeszcze na stację benzynową. Potem już rozsiadłam się wygodnie za kierownicą i ruszyłam w drogę. Ledwo wyjechałam ze stacji już wiedziałam, że zaraz zabiorę się za drugie śniadanie, które miałam przygotowane i leżało obok na siedzeniu pasażera. Nie miało znaczenia, że jakieś 10 minut temu jadłam pierwsze nocne śniadanie. Nie zastanawiałam się nad tym jakoś szczególnie po prostu poddałam się tej ochocie. Wyjęłam kanapki i zaczęłam się oddawać przyjemności jedzenia w czasie podróży samochodem. Kiedy już napełniłam się prawie do granic możliwości mojego żołądka wiedziałam, że to jest ten moment, w którym podróż zaczyna być pełnią szczęścia :)

Później zaczęłam rozsądnie myśleć i zastanawiać się jak to się dzieje, że po zjedzeniu lekkiego posiłku, na który nie miałam jeszcze tak naprawdę ochoty przed świtem, w momencie ruszenia w podróż samochodem odczuwam nieodpartą chęć objadania się i to w dużej ilości. Po dłuższym zastanowieniu się uzmysłowiłam sobie, że mam tak za każdym razem. Było tak zawsze tylko nie zwracałam na to większej uwagi. I do tego tylko wielkim wysiłkiem rozsądku powstrzymuję się od zjedzenia już na początku podróży całodziennych zapasów prowiantu. Sądzę, że jest to jakiś inny głód niż fizyczny (bo ten nie miałby jeszcze szansy być odczuwalny). Prawdopodobnie jest to jakiś głód emocjonalny lub jest to sposób na zagłuszanie niepokoju związanego z wyjeżdżaniem. W każdym razie zaspokajanie tej potrzeby sprawia mi dużą przyjemności i nierozerwalnie łączy się z miłością do podróży :)

Podróż takim cacuszkiem? Czemu nie.. :)